για μία βιτρίνα

 

Η μάνα λέει πως ''δεν σ'αφήνει να πας μπροστά,  πως πάντα εκεί που νιώθεις την πληρότητα,  κάτι θα έρθει και θα κόψει την ροή στη μέση''. 

Εγώ αναρωτιέμαι ποιός οφείλει να πληρώσει όταν το ράγισμα μεγαλώνει και γίνεται επικίνδυνο;

 

Bonjour

 

Τελικά δεν ξέρεις αν ο άλλος είναι εγωιστής ή απλά δεν μπορεί να εκφράσει συναισθήματα.  Γενικότερα,  γνωρίζουμε μόνο όσα μπορούμε να διακρίνουμε,  κι είναι ένα τεράστιο κομμάτι ενός ανθρώπου αυτό που δεν γίνεται φανερό,  είτε επειδή δεν μπορεί λόγω χαμηλής αυταξίας να το δείξει είτε  θέλει τεχνηέντως  να κρύβεται.  Ωστόσο δεν μπορώ να μείνω στην επιφάνεια,  γιατί το βάθος έχει πολύ ουσία και καταστάσεις και γεγονότα που επεξηγούν τα πάντα.  Κι αυτό το βάθος είναι που οι περισσότεροι είτε αγνούν είτε φοβούνται.  Γιατί καθώς βουτάς ανακαλύπτεις,  κι όταν ανακαλύψεις στ' αλήθεια ποιός θα είσαι μετά;

*Ο πίνακας  

Bonjour της  Laura Vahlberg

μια άλλη

 

Είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι,  με γκρίνια ή με γέλιο,  με χαρά ή με λύπη,  με τρυφερότητα ή κακία,  το περιμέναμε είτε όχι,  το ονειρευόμασταν ή όχι,  με ψέμα ή με αλήθεια,  ζούμε μια άλλη ζωή  εδώ και χρόνια,  μια άλλη ωστόσο δικιά μας ζωή,  καθαρή,  ατόφια,  όπως την επιλέξαμε τη μέρα που αποφασίζαμε τις κινήσεις μας.   

Το τίμημα είναι μεγάλο και το πληρώνουμε δοθείσης ευκαιρίας.

ερώτηση

 

Έχεις δοκιμάσει να κάνεις κάτι που ως τώρα το θεωρούσες αδύνατο για τα δεδομένα σου και να το φέρεις εις πέρας;

Τελικά κερδίζει αυτός που έχει στόχο,  συνέπεια και αυτός που είναι δοτικός!!!

όχι πιά

Κάποιος με ρώτησε αν σε ξέρω. 

Χιλιάδες αναμνήσεις πέρασαν από το μυαλό μου.. 

Την ώρα που του απαντούσα ''όχι πιά''

 

*Από το διαδίκτυο,  όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να βρω ποιός το έγραψε!

βατόμουρα

 

Εκείνο το καλοκαίρι δεν είχα μυαλό για τίποτα,  ούτε να δω την έκλειψη,  ούτε να με φροντίσω,  ούτε καν να φάω.  Ήθελα μόνο να μπω στους θάμνους και να μαζέψω βατόμουρα.  Ήθελα να νιώσω τον κίνδυνο.  Δεν μου ήταν καθόλου ευχάριστη η αίσθηση του ''είμαι εδώ''  αλλά το ''εδώ''  να μην είναι στέρεο και η έννοια του στέρεου να μοιάζει ασαφής,  σαν να έχω βρεθεί σε λάθος τόπο και χρόνο,  σαν κάτι άλλο να ήθελα να κάνω από νωρίς το πρωί,  αλλά μέχρι να μεσημεριάσει το ξέχασα.

τί άλλο να πεις;

 

Μπαίνεις σε ένα δωμάτιο και μοιάζει παγωμένο.  Σκουπίδια εδώ κι εκεί,  σκόνη πολύ.  Οι καρέκλες άδειες και οι θεατές ανύπαρκτοι.  Όσο και να ξύνεις το μέσα σου η σπάτουλα μένει καθαρή.  Τί να πεις;  Τί άλλο να πεις πέρα από τα όλα αυτά που τόσα χρόνια έχουν ειπωθεί;  Οι ανάγκες διαφορετικές και το τρέξιμο στο κενό πολύ κουραστικό.  Την ουρά σου δεν την πιάνεις.  Οι πληγές δεν ξεχνιούνται ωστόσο μόνο στρογγυλεύουν αλλά έρχονται και μέρες που παίρνουν τη μορφή άγριων ζώων και σου επιτίθενται.  Επίθεση εαυτού προς εαυτόν,  σαν ένα αυτοάνοσο πράγμα.  Δεν ξέρω τί νόημα έχει να γράφεις αυτό που βλέπεις μέσα στην ψυχή σου και κανένας να μην το ακούει.  Μάλλον κανένα,  αλλά είναι ένα μικρό ''συν''  από το καθόλου να μην το κάνεις.  Είναι μια γλυκιά παρηγοριά.  Μια μικρή επιβεβαίωση.  Από τον εαυτό στον εαυτό και πάλι.  Έτσι κι αλλιώς πάντα οι δυό μας είμασταν.  Εσύ κι εγώ.  Εγώ και η ψυχή μου.